ขอบอกว่า...."ประทับใจ"

เมื่อวันพุธที่ผ่านมา........

กระเป๋าดินสอ(รูปร่างเหมือนรองเท้า) สุดที่รักของเราหายไปอ่ะ

ความจริงแล้ว แค่กล่องดินสอ เราก็คงไม่จำเป็นต้องเครียดอะไรมากมายหรอกเนอะ

แต่...กล่องดินสออันนี้มันสำคัญกับเรามากอ่าดิ


มันสำคัญยังไงน่ะหรอ.....

1. ขิม (เพื่อนร้ากกก) ซื้อกล่องดินสอรองเท้าอันนี้มาให้เรา ในวันเกิดครบ 16 ขวบ
2. มีปากกา,ดินสอที่เราทั้งรักทั้งหวงหลายแท่ง อยู่ในนั้น
3. เราเพิ่งซื้อคัตเตอร์อันใหม่มา เอาไว้ใช้ป้องกันตัว ซึ่งคัตเตอร์ก็อยู่ในกล่องดินสออันนั้นด้วย

เรามาเข้าเรื่องกันต่อเลยละกันนะ

เราจำได้ว่า เราไปเรียนที่ห้องคอมพิวเตอร์ แล้วก็หยิบกล่องดินสออันนั้นกลับมาแล้ว

คาบต่อมา เป็นวิชาภาษาอังกฤษ

อาจารย์ก็สั่งงานไว้ แต่เรานี่ดิ ไม่มีปากกาใช้ทำงาน

เราก็เลยขออนุญาตอาจารย์ลงไปหากล่องดินสอที่ห้องคอม เผื่อจะลืมไว้...

แต่พอไปถึง หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

เราก็เลยยืมปากกาโอปอล์ใช้ไปก่อน


พอเลิกเรียน เราก็ตั้งใจจะหาอีกที คราวนี้,,เป็นการหาแบบจริงจัง
เพราะเรานั่งคิดเรื่องนี้มาตลอด ตั้งแต่มันหายไปแล้วอ่ะ

เพื่อนๆในห้องก็เริ่มทยอยกันกลับบ้านแล้ว

ก็ยิ่งดีเลย เพราะจะได้หาง่ายขึ้น

ตอนที่เรากำลังก้มๆเงยๆ หากล่องดินสอ ก็มีเพื่อนหลายคนมาถาม แล้วก็ช่วยหา

คุณชาย ถามเราว่า แน่ใจหรอว่าหยิบมาแล้วอ่ะ
เราก็ตอบอย่างมั่นใจว่า ชัวร์ เราหยิบมาแล้วแน่นอน

คุณชายก็เดินไป แล้วก้มๆเงยๆ ช่วยหาแถวๆใต้โต๊ะเรียนไปเรื่อย
แต่ก็ยังไม่เจอ.......

นิว ก็ถามเราเหมือนกันว่า แน่ใจหรอ เราก็ตอบแบบเดิมว่า แน่ใจ

แล้วมันก็เดินหายไปไหนไม่รู้ เราก็ไม่ทันได้มองอ่านะ

โอปอล์ ขิม แทน อีฟ รวมถึงเพื่อนๆคนอื่นที่เราไมได้พูดถึง ก็ช่วยกันหาอย่างขะมักเขม้น
แต่....ก็ยังไม่เจอ

ซักพัก..เราเริ่มเหนื่อย แล้วก็จะร้องไห้แล้วด้วย เพราะ Talking Dic ของเราก็เพิ่งหายไป
แถมกล่องดินสอที่รัก ก็ยังมาหายไปอีก ทำไมถึงซวยขนาดนี้ก็ไม่รู้อ่า


ตอนนั้น เราเริ่มน้ำตาซึมแล้วล่ะ ขิมก็ช่วยปลอบเราใหญ่เลย
มันบอกว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่ก็ได้ อันที่หายไปแล้วก็ช่างมันเหอะน่า

แต่ขิมจ้ะ เรารู้สึกไม่ดีรู้ป่ะถ้าของที่เพื่อนซื้อให้ในวันเกิด มันหายไปอ่ะ

แล้วหลังจากนั้น เราก็เริ่มโวยวายไปเรื่อย

จู่ๆ ก็มีใครไม่รู้ ตะโกนขึ้นมาว่า "เล็กๆ นิวหาเจอแล้ว"

ความรู้สึกตอนนั้น คือมันแบบว่า......อยากจะเข้าไปกอดนิวมากเลยอ่ะ แต่ทำไม่ได้ เพราะมันเป็นผู้ชาย

เราก็เลยพูดแบบดีใจโคตรๆ ว่า ขอบคุนมากอ่ะแก ขอบคุนจิงๆ แล้วเราก็ไม่รู้จะพูดไรต่อ มันตื้นตัน พูดไม่ออก

พอพูดเสร็จ เราก็รีบเข้าไปตรวจสอบความเรียบร้อยของกล่องดินสอรองเท้า(อันเป็นที่รักยิ่ง)ของเรา

ปากกา ดินสอ ทุกด้ามยังอยู่ครบ

แล้วเราก็นึกได้ เลยถามนิวว่า แกหาเจอที่ไหนอ่ะ
มันตอบว่า ก็ห้องคอมอ่าแหละ...หล่นอยู่ใต้โต๊ะ...

เราก็แบบ เอ้ย จิงดิ ทำไมเราหาไม่เจออ่ะ

เราหน้าแตกไม่เหลือชิ้นดีเลยค่ะ
ก็เล่นตอบทุกคนไปอย่างมั่นใจว่า เราหยิบขึ้นมาจากห้องคอมแล้ว


คุณชายพูดขึ้นมาแบบเซ็งๆว่า.....ไหนบอกว่าหยิบมาแล้วไง???
เราก็เนียนๆกลับไปว่า ก็เราหาแล้วไม่เจออ่ะ

หลังจากนั้น เพื่อนๆที่ช่วยเราหา ก็กลับบ้านกันไป
เค้าคงรู้สึกแบบเซ้งเล็กน้อยอ่านะ ที่หาแทบตาย แต่ดันไปเจอที่ห้องคอม

ที่เล่าไปก็คือ เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันพุธ

แต่.....

นั่นไม่ใช่ประเด็น......

ที่เราอยากจะบอกก็คือ...................

นิว.....เราขอบคุณแกมากนะ ที่ช่วยหากล่องดินสอรองเท้าให้เราจนเจอ เราประทับใจมากกกกกก
เพราะตอนแรก แกไม่เห็นมีทีท่าว่าจะช่วยเราหาเลย ตั้งแต่เราบอกแกว่า มันหายไปอ่ะ

คุณชาย......เอ่อคือ เราขอโทษด้วยที่บอกว่าเราหยิบมาแล้ว แต่ก็ขอบคุณมากกก ที่ช่วยหาอย่างจริงจังซะขนาดนั้น เราแอบขำแกด้วยล่ะ

อีฟ ขิม แทน โอปอล์ และเพื่อนๆทุกคนที่ช่วยหา......ขอบคุนมากจิงๆนะเพิ่อนๆ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ของที่สำคัญอะไรกับพวกแกเลย แต่พวกแกก็ยังช่วยเราหาอ่ะ
.
.
.
.
.
เอาเป็นว่า เราประทับใจกับทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้น

ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนเลยนะที่ช่วยเราหา

และในที่สุด เราก็ได้กล่องดินสอที่รักกลับคืนมา

จากสิ่งที่เกิดขึ้น ก็ทำให้เราได้เห็น "มิตรภาพของเพื่อนๆ945ทุกๆคน"

ถ้าวันนั้น กล่องดินสอเราหายไปจิงๆ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นคงไม่ใช่ เสียใจ แต่เป็น ตื้นตันใจ

เพราะอย่างน้อยเพื่อนๆก็ช่วยเราหาอย่างเต็มที่แล้ว.....

ปล. จนถึงวันนี้ เราก็ยังหา Talking Dic ที่หายไปไม่เจออ่ะ ถ้าใครเจอก็ช่วยเอามาคืนด้วยนะ ขอบใจล่วงหน้าจ้า